ឥរិយាបថខុសឆ្គងទាំង៧របស់ឪពុកម្តាយដែលជាឧបសគ្គរារាំងភាពជោគជ័យរបស់កូន
ការសិក្សាស្រាវជ្រាវរបស់ បណ្ឌិត Tim Elmore ដែលជាអ្នកជំនាញផ្នែកភាពជាអ្នកដឹកនាំ និងជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅចិត្តវិទ្យាដែលលក់ដាច់បំផុត បង្ហាញឱ្យឃើញថា ជារឿយៗឪពុកម្តាយបានប្រព្រឹត្តកំហុសឆ្គង៧ នៅពេលចិញ្ចឹមបីបាច់កូនរបស់ខ្លួន ហើយកំហុសទាំងនេះអាចកាត់បន្ថយជំនឿចិត្តផ្ទាល់ខ្លួនរបស់កូនៗចាប់តាំងពីនៅវ័យក្មេង ហើយជាវាក៏ជាឧបសគ្គរបស់កូនៗក្នុងការទទួលបានភាពជោគជ័យនៅក្នុងអាជីព និងជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ។ កំហុសឆ្គងទាំង៧នោះមានដូចខាងក្រោម៖
១. ការមិនផ្តល់ឱកាសឱ្យកូនៗប្រថុយនឹងហានិភ័យ
យើងកំពុងរស់នៅក្នុងពិភពមួយដែលមានការប្រមានយើងថា គ្រោះថ្នាក់កើតមាននៅគ្រប់ទីកន្លែង។ ការខ្វល់ខ្វាយតែអំពីបញ្ហាសុវត្ថិភាព ធ្វើឱ្យយើងជាឪពុកម្តាយព្រួបារម្ភកាន់តែខ្លាំងអំពីការបាត់បង់កូន ដូច្នេះយើងនឹងធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលយើងអាចធ្វើបាន ដើម្បីការពារពួកគេ។ ការការពារកូនៗជាកាតព្វកិច្ចដែលយើងត្រូវធ្វើ ប៉ុន្តែកាតព្វកិច្ចទាំងនេះធ្វើឱ្យពួកគេមិនទទួលបានឥរិយាបថប្រឈមល្អៗដែលផ្តល់ឥទ្ធិពលវិជ្ជមានត្រលប់មកវិញ។ អ្នកចិត្តវិទ្យានៅតំបន់អឺរ៉ុបរកឃើញថា ប្រសិនបើកុមារមិនដើរលេងនៅខាងក្រៅ ហើយមិនធ្លាប់ជួបប្រទះបទពិសោធក្រឡិតជង្គង់ទេនោះ កុមារអាចមានរោគភ័យខ្លាចខ្លាំងនៅពេលពួកគេធំពេញវ័យ។ កុមារចាំបាច់ត្រូវដួលពីរបីដងដើម្បីរៀនសូត្រឱ្យដឹងថា វាជារឿងធម្មតា។ ក្មេងពេញវ័យទំនងជាចាំបាច់ត្រូវឆ្លងកាត់បទពិសោធបែកពីមិត្តប្រុស ឬមិត្តស្រីរបស់ពួកគេ ហើយបទពិសោធនេះផ្តល់ឱ្យពួកគេវិញនូវភាពចាស់ទុំ និងស្មារតីរឹងពឹងសម្រាប់ទំនាក់ទំនងរយៈពេលយូរអង្វែងផ្សេងៗ។ ប្រសិនបើឪពុកម្តាយមិនផ្តល់ឱកាសឱ្យកូនៗឆ្លងកាត់ហានិភ័យក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេទេ នោះយើងទំនងជានឹងឃើញនូវអំនួតនិងភាពក្រអឺតក្រទម និងការមិនមានភាពជឿជាក់លើខ្លួនឯងរបស់កូនៗនៅអនាគត។
២. ការជួយកូនៗឆាប់រហ័សពេក
នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ក្មេងៗមិនបានអភិវឌ្ឍបំណិនជីវិតមួយចំនួនដូចដែលក្មេងៗកាលពី៣០ឆ្នាំមុននោះទេ ពីព្រោះមនុស្សចាស់ឆាប់ចេញមុខជួយពួកគេពេក និងទទួលខុសត្រូវលើបញ្ហានានាជំនួសពួកគេ។ នៅពេលយើងជួយពួកគេឆាប់រហ័សពេក និងផ្តល់ជំនួយខ្លាំងជ្រុលដល់កូនៗរបស់យើង នោះពួកគេមិនបានឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍ ភាពលំបាក និងបញ្ហាដែលពួកគេត្រូវដោះស្រាយដោយខ្លួនឯងផ្ទាល់ឡើយ។ ការធ្វើដូច្នេះ គ្រាន់តែជាការចិញ្ចឹមបីបាច់កូនៗរយៈពេលខ្លីប៉ុណ្ណោះ ហើយវាពិតជាឧបសគ្គរារាំងកូនៗក្នុងការទទួលបាននូវជំនាញភាពជាអ្នកដឹកនាំដែលអាចដោះស្រាយបញ្ហាប្រឈមនានាដោយខ្លួនឯង។ មិនយូរមិនឆាប់ កុមារនឹងមិនខិតខំធ្វើអ្វីដែលខ្លួនអាចធ្វើ ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាទេ គឺពួកគេរង់ចាំតែជំនួយពីអ្នកដ៏ទៃ ហើយគិតក្នុងចិត្តថា ប្រសិនបើពួកគាត់បរាជ័យ ឬមិនអាចធ្វើអ្វីមួយបាន មានមនុស្សចាស់ចាំជួយដោះស្រាយបញ្ហានោះ និងមិនយកទោសពៃចំពោះកំហុសរបស់ខ្លួន។ ជាក់ស្តែង ការជួយកូនៗរហ័សពេក ហើយមិនផ្តល់ឱកាសឱ្យពួកគេរៀនដោះស្រាយបញ្ហាដោយខ្លួនឯង គឺខុសពីរបៀបនៃការអប់រំកុមារដែលពិភពលោកកំពុងអនុវត្ត ហើយវាក៏ជាឧបសគ្គមួយរារាំងពួកគេមិនឱ្យក្លាយជាមនុស្សដែលមានចរិកចាស់ទុំប្រកបដោយជំនឿចិត្ត និងសមត្ថភាព។
៣. ការកោតសរសើរកូនខុសពីការពិត និងជ្រុលហួសហេតុពេក
ការផ្តល់តម្លៃនិងជំនឿចិត្តឱ្យខ្លួនឯងកើតមាននៅគ្រប់ទីកន្លែងចាប់តាំងពីសម័យសង្គ្រាមលោកលើកទី២ ប៉ុន្តែវាចេញជារូបរាងច្បាស់ក្នុងប្រព័ន្ធអប់រំរបស់យើងនៅក្នុងទសវត្សរ៍ទី៨០។ សម្រាប់ភស្តុ័តាងជាក់ស្តែង ពេលយើងចូលរួមទស្សនាការប្រកួតកីឡា (បេសស្បល) កុមារអាយុចន្លោះពី ៨ ទៅ ១២ឆ្នាំ យើងនឹងឃើញថា អ្នកណាក៏គឺជាអ្នកឈ្នះដែរ។ ការគិតថា មនុស្សគ្រប់គ្នាជាអ្នកឈ្នះទទួលបានពាន់រង្វាន់ អាចធ្វើឱ្យកូនរបស់យើងមានអារម្មណ៍សប្បាយរីករាយនិងផ្តល់តម្លៃឱ្យខ្លួនឯង ប៉ុន្តែបច្ចុប្បន្ន ការស្រាវជ្រាវបង្ហាញឱ្យឃើញថា ការផ្តល់តម្លៃនិងជំនឿចិត្តឱ្យខ្លួនឯងរបៀបនេះមិនមែនជាអ្វីតែមួយមុខដែលកុមារត្រូវការនោះទេ។ អ្វីដែលសំខាន់នោះ កុមារតែងតែគិតឃើញថា មានតែឪពុកម្តាយខ្លួនទេដែលគិតថាខ្លួនអស្ចារ្យ។ ពួកគេចាប់ផ្តើមមានមន្ទិលសង្ស័យទៅលើអ្វីដែលឪពុកម្តាយសរសើរពួកគេ។ ការសរសើរនោះធ្វើឱ្យកុមារមានអារម្មណ៍ល្អភ្លាម ប៉ុន្តែបើការសរសើរនោះមិនចេញពីការពិតទេ។ វាជាឥរិយាបថមិនល្អ នៅពេលដែលឱពុកម្តាយកោតសរសើរកូនហួសហេតុនិងងាយស្រួលពេកខុសពីការពិត ព្រោះថា វាធ្វើឱ្យកុមារចេះបោកប្រាស់ និយាយកុហស់ បំផ្លើសការពិត និងគេចវេសមិនប្រឈមការពិត។ ជាលទ្ធផល ពួកគេនឹងមិនមានសមត្ថភាព និងជំនឿចិត្តគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីប្រឈមនឹងបញ្ហាទេ។
៤. ការបន្តទុកឱ្យកំហុសឆ្គងមួយរារាំងដល់ការដឹកនាំកូន
កូនរបស់យើងមិនស្រលាញ់យើងគ្រប់នាទីនោះទេ។ ពេលខ្លះ ពួកគេមិនមានការខកចិត្តនឹងយើង ប៉ុន្តែពួកគេអាចមានអារម្មណ៍អន់ចិត្តនៅពេលដែលយើងមិនទម្រន់ពួកគេ។ ដូច្នេះ ពេលពួកគេទាមទារធ្វើអ្វីមួយ យើងត្រូវប្រាប់ពួកគេថា «កូនមិនអាចទេឥលូវនេះ ចាំលើកក្រោយ» ហើយផ្តល់ឱកាសឱ្យពួកគេការពារគំនិត និងជំហររបស់ខ្លួនដែលចង់ធ្វើអ្វីពួកគេត្រូវការនិងមានគុណតម្លៃ។ នៅពេលកូនណាម្នាក់ធ្វើកិច្ចការបានល្អ យើងមានអារម្មណ៍ថា វាមិនយុត្តិធម៌ទេដែលត្រូវកោតសរសើរ និងផ្តល់រង្វាន់ដល់កូនម្នាក់នោះ ដោយមិនខ្វល់ពីកូនផ្សេងទៀត។ ការគិតបែបនេះមិនត្រឹមត្រូវទេ ហើយវានឹងធ្វើឱ្យយើងមានការលំបាកក្នុងណែនាំកូនរបស់យើងថា ភាពជោគជ័យកើតមានឡើងគឺអាស្រ័យលើទង្វើ និងអំពើល្អផ្ទាល់របស់ពួកគេ។ ឪពុកម្តាយមិនត្រូវទម្លាប់ប្រាប់កូនៗថា យើងនឹងនាំពួកគេទៅផ្សាទំនើបទិញសម្ភារផ្សេងៗ ពេលពួកគេទទួលបានលទ្ធផលសិក្សាល្អ ពីព្រោះថាប្រសិនបើទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយកូនៗពឹងផ្អែកលើសម្ភារប្រើប្រាស់នោះ ពួកគេនឹងមិនទទួលបានការលើកទឹកចិត្ត និងក្តីស្រលាញ់ពិតប្រាកដឡើយ។
៥. ការមិនបានចែករំលែកបទពិសោធកំហុសពីអតីតកាលរបស់ខ្លួនដល់កូន
ក្មេងពេញវ័យដែលមានសុខភាពល្អរឹងមាំតែងតែចង់ធ្វើអ្វីៗដោយខ្លួនឯង។ ដូច្នេះ ក្នុងនាមជាមនុស្សចាស់យើងត្រូវតែអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេធ្វើកិច្ចការដែលពួកគេចង់ធ្វើ ប៉ុន្តែនោះមិនមែន មានន័យថា យើងមិនជួយពួកគេនោះទេ គឺយើងត្រូវតម្រង់ផ្លូវពួកគេ។ យើងត្រូវផ្តល់បទពិសោធពាក់ព័ន្ធដែលយើងមានកាលពីអាយុស្របាលនឹងពួកគេ ដើម្បីជាជំនួយសម្រាប់ពួកគេធ្វើការសម្រេចចិត្តឱ្យបានត្រឹមត្រូវ។ ប៉ុន្តែយើងត្រូវចងចាំថា យើងមិនត្រូវផ្តល់ឱ្យពួកគេនូវមេរៀនបទពិសោធអាក្រក់ដូចជា ការជក់បារី ផឹកគ្រឿងស្រវឹង ការប្រើប្រាស់ថ្នាំញៀន ។ល។ ដូចគ្នានេះដែរ កុមារត្រូវរៀបចំខ្លួនឱ្យមានសមត្ថភាពប្រឈមនឹងភាពបរាជ័យ និងផលវិបាកដែលកើតចេញពីការសម្រេចចិត្តរបស់ខ្លួន។យើងត្រូវប្រាប់កូនអំពីអារម្មណ៍របស់យើងពេលដែលជួបប្រទះបញ្ហាស្រដៀងគ្នានឹងបញ្ហារបស់ពួកគេ កត្តាឬទង្វើដែលធ្វើឱ្យមានបញ្ហា និងបទពិសោធជាមេរៀនយើងទទួលបាន។ ដោយសារតែយើងមិនមែនជាមនុស្សម្នាក់គត់ដែលមានឥទ្ធិពលលើកូនរបស់យើង យើងត្រូវធ្វើខ្លួនជាអ្នកដែលមានឥទ្ធិពលប្រសើរបំផុតទៅលើពួកគេ។
៦.ការយល់ច្រឡំថាបញ្ញា ទេពកោសល្យ និងឥទ្ធិពលជាភាពចាស់ទុំ
បញ្ញា ជារឿយៗត្រូវបានប្រើប្រាស់សម្រាប់វាស់វែងភាពចាស់ទុំរបស់កុមារម្នាក់ ហើយជាលទ្ធផល ឪពុកម្តាយសន្មត់ថា កូនៗដែលមានបញ្ញាមានភាពរឹងមាំគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ការរស់នៅក្នុងសង្គម ប៉ុន្តែការគិតបែបនេះមិនអាចត្រឹមត្រូវនោះទេ។ ឧទាហរណ៍ អត្តពលិកអាជីព និងតារាហូលីវូដវ័យក្មេងមួយចំនួនមានទេពកោសល្យយ៉ាងខ្លាំង ប៉ុន្តែនៅតែមានលេចធ្លាយរឿងរ៉ាវអាស្រូវជាសាធារណៈ។ នៅពេលដែលកូនៗមានទេព្យកោសល្យក្នុងវិស័យ ឬបំណិនមួយនៃជីវិត យើងមិនអាចសន្និដ្ឋានជាទូទៅថា ពួកគេមានទេពកោសល្យក្នុងគ្រប់វិស័យ ឬគ្រប់បំណិនទាំងអស់នៃជីវិតរបស់ពួគេបានទេ។ ពុំមានការកំណត់ច្បាស់លាស់អំពីអាយុដែលកុមារអាចក្លាយជាមនុស្សមានទំនួលខុសត្រូវ ហើយក៏ពុំមានការណែនាំថាពេលណាយើងគួរផ្តល់សេរីភាពជាក់លាក់ដល់កូនៗ ប៉ុន្តែគោលការណ៍ណែនាំល្អ គឺត្រូវសង្កេតមើលក្មេងផ្សេងៗទៀតដែលមានអាយុស្របាលគ្នានឹងកូនរបស់យើង។ ប្រសិនបើយើងមើលឃើញថា ក្មេងទាំងនោះអាចធ្វើអ្វីៗដោយខ្លួនឯងបានច្រើនជាងកូនរបស់យើងវាសបញ្ជាក់ឱ្យឃើញថាយើងមិនបាននិងកំពុងផ្តល់ឱកាសគ្រប់គ្រាន់ដល់កូនៗរបស់យើងក្នុងការកសាងឯករាជ្យភាពឡើយ។
៧. ការមិនអនុវត្តដូចអ្វីដែលយើងបានណែនាំប្រៀនប្រដៅកូន
ទំនួលខុសត្រូវរបស់ឪពុកម្តាយគឺការធ្វើជាគំរូល្អសឱ្យកូនៗអនុវត្តតាម ដូច្នេះយើងត្រូវមានសីលធម៌ និងការទទួលខុសត្រូវចំពោះទង្វើ និងពាក្យសំដីរបស់យើង។ ក្នុងនាមជាអ្នកដឹកនាំក្នុងគ្រួសារ យើងអាចចាប់ផ្តើមបង្ហាញទំនួលខុសត្រូវរបស់យើង ដោយគ្រាន់តែនិយាយពាក្យសំដីពិតស្មោះត្រង់ពីព្រោះការនិយាយកុហក់ធ្វើឱ្យកូនៗយកតម្រាប់តាមបន្តិចម្តងៗ ហើយវាជៈឥទ្ធិពលដល់ឥរិយាបថក្នុងសង្គមរបស់ពួកគេ។ឪពុកម្តាយគួរមានការប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះទង្វើសកម្មភាពរបស់ខ្លួនដែលកូនៗ និងអ្នកផងអាចកត់សម្គាល់អំពីឥរិយាថរបស់យើង។ ឧទាហរណ៍ ប្រសិនបើយើងមិនកាត់បន្ថយទង្វើមិនប្រកបដោយការទទួលខុសត្រូវនោះទេ កូនរបស់យើងនឹងមិនអាចទទួលយកបាន។ ដូច្នេះប្រសិនបើយើងមានបំណងឱ្យកូនៗចូលរួមដោះស្រាយ ឬកាត់បន្ថយបញ្ហានានាក្នុងសហគម ក៏ដូចជាចូលរួមលើកកម្ពស់សុខមាលភាពសហគម យើងត្រូវស្ម័គ្រចិត្តដោយរីករាយធ្វើការងារក្នុងគម្រោងសេវាកម្មសហគម ឬជាមួយក្រុមការងារសង្គមណាមួយ។ ជាឪពុកម្តាយល្អ យើងត្រូវគេចឱ្យផុតពីទង្វើ ឬទម្លាប់អាក្រក់ និងមិនប្រកបដោយទំនួលខុសត្រូវ ដែលកូនៗរបស់យើងអាចកត់សម្គាល់ និងយកតម្រាប់តាម៕
ប្រែសម្រួលដោយ សាលាអន្តរជាតិហ្គោលដិនប៊្រីជភ្នំពេញ
